Hoe Enya haar losse telefoonfilmpjes omtoverde tot een kwartaalfilm die ze wél terugkijkt.
Hoe Enya haar losse telefoonfilmpjes omtoverde tot een kwartaalfilm die ze wél terugkijkt.
The Days of...
Enya
Wanneer je het erf van Enya’s ouderlijk huis in Delfstrahuizen op wandelt, zie je direct hoe bijzonder haar verhaal is. Tussen het Friese water en de weilanden woont ze met haar man en hun twee jonge kinderen – een dochter van één en een zoon van nog maar een paar maanden. Haar moeder woont in het huis waar Enya zelf opgroeide. “Hoe mooi dat ik dit nu kan doorgeven aan mijn kinderen,” vertelt ze met een glimlach.
Het leven met twee kleintjes is allesbehalve stil. “Sinds de geboorte van onze zoon in juli zoeken we opnieuw naar een ritme. Of eigenlijk… iemand zei me laatst: geen ritme is óók een ritme. Daar hou ik me maar aan vast.”
Toch is er rust in de kleine dingen: samen ontbijten aan tafel, een speelkwartiertje voor bedtijd, een avondritueel dat houvast geeft. En juist die spontane uitjes maken hun dagen bijzonder: met het bootje de zonsondergang tegemoet, een picknick in de tuin, een ritje door het bos. “Met kinderen zie je de wereld anders, rustiger. En dat maakt het zo waardevol om vast te leggen.”
Enya over herinneringen vastleggen, gezinsleven en Lievelingsdagen op Film
The Days That Made Us
“Geen Ritme is óók een Ritme”
“Bij mijn dochter heb ik vooral foto’s. Bij hem heb ik die eerste bewegingen, de geluidjes, de reacties van zijn zus op beeld. Dat is zó waardevol. Het voelt alsof ik die tijd niet alleen bewaar, maar opnieuw beleef.”
Enya verteld
De cursus veranderde de manier waarop Enya kijkt – letterlijk. “Ik bekijk situaties nu vanuit een ander perspectief. Hoe kan ik een moment écht voelbaar maken in beeld? Het gaat niet meer alleen om registreren, maar om het verhaal dat je vertelt. Dat maakt me creatiever en bewuster van de kleine momenten.”
Een van haar meest dierbare resultaten is de film van de eerste maand van haar zoon. “Bij mijn dochter heb ik vooral foto’s. Bij hem heb ik die eerste bewegingen, de geluidjes, de reacties van zijn zus op beeld. Dat is zó waardevol. Het voelt alsof ik die tijd niet alleen bewaar, maar opnieuw beleef.”
The Days That Made Us
Herinneringen bewaren was voor Enya altijd belangrijk. “Wanneer iemand wegvalt, zijn foto’s vaak het enige tastbare dat je nog hebt. Ik maakte jaarboeken, vakantieboeken, alles stond netjes op de plank. Maar film… dat was mijn grote struggle. Ik maakte wel filmpjes, maar wist niet hoe ik er een geheel van moest maken. Hoe kijk je het makkelijk terug? Waar bewaar je het? Ik wilde zo graag dat mijn filmpjes een plek kregen naast de foto’s – dat het samen één verhaal werd.”
Toen Enya voor het eerst Lievelingsdagen op Film voorbij zag komen, voelde dat als een antwoord. “Ik dacht meteen: dit is het zetje dat ik nodig heb. Eindelijk een houvast, een manier om alles samen te voegen en écht iets te maken van al die losse clips.”
Van fotoboeken naar films
"Het voelt alsof ik die tijd niet alleen bewaar, maar opnieuw beleef.”
“Als je later terugkijkt, ben je zó blij dat je dit hebt gemaakt. Het zijn herinneringen die je altijd met je meeneemt.”
Als ze één advies mag geven, hoeft ze niet lang na te denken. “Gewoon doen. Het vraagt tijd en aandacht, ja. Maar als je later terugkijkt, ben je zó blij dat je dit hebt gemaakt. Het zijn herinneringen die je altijd met je meeneemt.”
Met twinkeling in haar ogen vertelt Enya over haar plannen. “Ik kijk uit naar onze eerste vakantie als gezin van vier, naar Frankrijk. Naar de spontane uitjes, de ontdekkingen van onze dochter en de eerste lachjes van onze zoon. Het leven gaat snel, maar juist daarom wil ik deze pareltjes bewaren. Voor nu, en voor later.”
The Days That Made Us
Haar boodschap voor andere moeders
"Het voelt alsof je deel uitmaakt van iets groters"
'Wat je ervoor terug krijgt is onbetaalbaar"
Over het proces is ze duidelijk: “In het begin moest ik even op gang komen. Ik wilde heel graag, maar het duurde even voor mijn capsule af was. Toen het eenmaal liep, voelde ik de flow. Sanne en Gerard reageerden altijd snel en enthousiast. Dat geeft zoveel vertrouwen. En de community is een cadeautje op zich – je ziet hoe anderen filmen, wordt gestimuleerd, en doet het echt samen. Het voelt alsof je deel uitmaakt van iets groters.”
Natuurlijk waren er twijfels. “Met twee jonge kinderen en alles wat duurder wordt, dacht ik: kan ik dit wel doen? Maar toen zei ik tegen mezelf: jij doet er ook toe. Soms moet je ook iets voor jezelf doen. En als je ziet wat je ervoor terugkrijgt… dat is onbetaalbaar. Bovendien waren er fijne kortingen en voelde de waarde kloppend.”
Wat haar het meest verraste? “Dat ik nu zelfs meer film dan fotografeer. Het filmen is leuker geworden, het voelt als een nieuwe manier van kijken.”
Cozy Cinemama's
Ontmoet andere
Lees Chantal's verhaal hier
Als alleenstaande moeder wilde Chantal haar dochter een tastbare herinnering meegeven. Ze begon met losse fragmenten, maar maakte er haar allereerste familiefilm van een verhaal dat haar dochter later steeds opnieuw kan beleven.
Chantal de Wit
mama van één
Lees ingrids's verhaal hier
Toen Ingrid’s Google-opslag weer eens vol liep, voelde ze vooral stress over alle losse filmpjes. Tot ze ontdekte hoe eenvoudig het is om structuur te brengen en films te maken die niet alleen overzicht geven, maar ook plezier en trots.
Ingrid van Loon
mama van één
Lees eline's verhaal hier
Met twee jonge kinderen en een huis vol drukte dacht Eline dat filmen er nooit van zou komen. Toch waagde ze de sprong. Haar allereerste familiefilm bleek een schot in de roos: bij het terugkijken vloeiden de tranen, en haar schoonmoeder noemde het maar één ding – goud
Eline Gijsman
mama van twee